Yorgunum. Bitkin. Zihnim hem çamurla dolu, kalın ve gezinmesi imkansız, hem de düşüncelerin kum gibi aktığı, yakalanması imkansız bir elek.

Elbette yorgunum. 40’ıma intikamla yaklaşan 21. yüzyıl yetişkiniyim.

Ama aynı zamanda acı çekiyorum. “Kronik” diyebileceğim kadar değil ama kesinlikle vücudumun eskisi gibi çalışmadığını fark edecek kadar. Çekmeköy Escort sırtı ağrıyor ve benim de görünüşe göre boynum ağrıyor. Kelimenin tam anlamıyla boynumda bir ağrı var.

Nemli ısı. Elektrostimülasyon. Uyku pozisyonunda değişiklik. Dinlenme. Esneme. Doktor randevusu, steroid iğneleri ve muhtemelen ihtiyacım olan ama sağlık sigortamızdaki son değişiklik sayesinde karşılayamadığım fizik tedavi dışında her şey. Eğer onu “sağlık” gibi bir şeye geri döndürebilirsem o zaman iyi olacağım. İyi olacağımı biliyorum ama bu, zihnimin onu her açıdan analiz etmesini engellemiyor.

Önce acı bastırıyor.

Odaklanmamı engelliyor. Tüm enerjimi alıyor. Beni çok sinir ediyor.

Acıdan mı yoksa sadece orada olup da geçmeyen hayal kırıklığından mı ağlamak istediğime karar veremiyorum .

Sonra yorgunluk geliyor. Acıyı önlemek için vücudumu “tam doğru” pozisyonda tutmaktan. Her pozisyon bir tür rahatsızlığa neden olduğu için uykusuzluktan. Ve “Bugün biraz daha iyi mi yoksa daha kötü mü?” diye merak etmenin verdiği yorgunluk. Zihninizi ve vücudunuzu yıpratıyor. Sizi yavaşlatıyor.

Bazen kendimi boşluğa bakarken buluyorum. Zihnim bir düşünceyi tutmaktan aciz. Kaslarım gerginlik ve zorlanmadan ağrıyor. Ve sadece bir şekerleme istiyorum, ama uyku düşman çünkü çok rahatsız edici.

Ayrıca bir de rutinimi korumaya, işlerime yetişmeye çalışıyorum ve aslında hiçbir şeyin farklı olduğunu kabul etmiyorum.

Yaşlı hanım sızlanmamla beni mazur görmeyin. Yeni bir rahatsızlığın alevlenmesiyle yaşıyorum ve buna bebek kız gibi uyum sağlıyorum. Biraz sızlanma. Biraz endişe. Belki de “işte şimdi böyle” ve benzeri şeyler yüzünden biraz kaygı.

Peki ben bununla nasıl başa çıkıyorum?

Çoğunlukla sert bir üst dudağımla. Kronik ağrıyla yaşayan biri tarafından büyütüldüm. Kendimi (çevrimiçi olarak) her türden insanla çevrelemeye çalışıyorum, birçoğu kendi kronik rahatsızlıklarıyla baş etmek zorunda. Çok daha kötü olabileceğini bildiğim için beynim “Şikayet etme” diyor. Ve bazen ben bile dinliyorum.

Ama bu kadar yorgun ve bu kadar acı çekiyor olmak bize birkaç ders veriyor:

Kendime “son derece önemli” dediğim şeyler artık o kadar da önemli görünmüyor; aynı rutini sürdürmek, aynı şeyleri tekrar tekrar yapmak ve bir blog yazısının belirli bir günde belirli bir saatte yayınlanmasının gerçekten kimsenin umurunda olduğunu düşünmek gibi.

Vücudumun beni zorlamasına rağmen yavaşlayabileceğimi biliyorum.

Artık beyin sisi ile uğraşan herkesle tam olarak empati kuruyorum. Bu, “Bu odaya ne yapmak için geldim?” türünden unutkanlığın ötesinde. Dürüst olmak gerekirse biraz korkutucu ve bacaklarımı tıraş etmek gibi nispeten küçük şeyleri bile unuttuğum için mutluyum.

Hala yardım istemekte iyi olmadığımı ve ayrıca yardıma ihtiyacım varmış ve hiçbir şey yapamıyormuşum gibi davranılmasından nefret ettiğimi — John Brownstone’un artık çok iyi bildiği gibi. Kahrolası kahveni ben yapayım, tamam mı?!

Kimliğim, uzun zamandır, sağlıklı olmakla ilgiliydi ki bu saçma çünkü bir yaralanma veya hastalık her an herkesi vurabilir. 2023’de tüm bu sağlık meselelerini yaşamama rağmen , bir şekilde kendimi bunun bittiğine ikna etmiştim. Şimdi bu tür iddialı düşüncelerle birlikte gelen kimlik kriziyle yüzleşmek zorundayım.

İnsanların bahsettiği suçluluk duygusunu da yaşıyorum. İnsanları hayal kırıklığına uğrattığım, yapacağımı söylediğim şeyi yapmadığım için suçluluk duyuyorum. Smutlancer çağrılarını planlamakta, Mastürbasyon Pazartesi’yi okumakta ve Loving BDSM ile Büyük Şeyler™ yapmakta kim geride kaldı ? Tam burada bulunan kız.

Ama acı ve bitkinlik o kadar da kötü olamayacak bir şeye sebep oluyor. Beni odaklanmaya zorluyorlar — şu an ve burada, bu saniyede en önemli olan şeye. Yani bir şey yapılmazsa veya kendi hedeflerimde geç kalırsam sorun değil. Elimden geleni yapıyorum.

Sempati veya tavsiye aramıyorum. Bunların hiçbirinin mantıklı olduğundan bile emin değilim – unutmayın, zihnim hem kalın çamur hem de bir elek. Ama bu benim şu anki gerçekliğim. Bildiğim kadarıyla, bir veya iki hafta içinde, ne anlama gelirse gelsin “normale” döneceğim ve bunların hepsi kötü bir anı gibi hissettirecek. Ya da hissettirmeyecek.

Eğer herhangi biri benim nerede olduğumu veya neden normalde yaptığım şeyleri yapmadığımı merak ediyorsa, artık biliyorsunuz.

Gerçek müstehcenlik için daha iyi bir yer var. Hemen oraya git, o şeyi yap, müstehcenliğin tadını çıkar. Bunu istediğini biliyorsun.